¤ Adı ~ Nylénia Ethel
¤ Soyadı ~ Calanthe
¤ Yaşı ~ 11
¤ Kan Statüsü ~ Safkan
¤ Uyruğu ~ İtalyan - İngiliz
¤ Fiziksel Özellikleri ~ Calanthe ailesinin tipik özelliği sarı saçlı olmalarıdır ve Nylénia koyu renkli saçları ile kaideyi bozmakla kalmayıp yıkan bir istisnadır. Saçları kuzenlerinkiler gibi dalgalı değil, dümdüz bir şekilde omuzlarından aşağıya dökülür. İri, masmavi gözleri yüzüne sevimli bir ifade katmaktadır. ve gözlerinde çoğu zaman istediği bir şeyi yaptırmak için kullandığı bakış belirince, çok az kişi ona karşı koyabilir. Yüzü güzel ve düzgün çizgilerden oluşmuştur ve zannedilenin aksine pembe dudaklarında genel olarak bir sırıtma hakimdir. Boyu yaşıtlarına oranla bir iki santim uzundur fakat çok zayıf olmasından dolayı, sanki çok daha uzunmuş gibi görünür. ~ Zoey Deschanel
¤ Kişisel Özellikleri ~
Özgürlük bağımlısı, inatçı ve arsız. Nylénia'yı tanıyabilen insanların onun hakıında hiç düşünmeden söyleyebilecekleri kelimelerdir bunlar. İnatçılığı insanı canını bezdirebilecek boyutlara dayanır ve bu yüzden genellikle onun istediği olur. Hazırcevap olmasından dolayı birçok arkadaşı onunla kavga etmek istemez. İnsanları kırmaktan hoşlanmaz fakat alaycı yapısı durumu bozmaktadır. Kendisine göre ilgi çekici başka insanlara göre tuhaf davranışları vardır. Gururlu yapısına rağmen, pişkinliğe kaçmayacak bir şekilde gururun bırakılabileceğini düşünmektedir. Çünkü başını belaya soktuğu zaman onu beladan kurtaran gurur değil, mantıktır. Kolay sinirlenmemesinden dolayı, kendine zararı olacak bir şey yapmamıştır. Yüzü kızarmadan yalan söyleyebilir ve bu onun sevdiği bir yetenektir. Şirin gülümsemesi ile istediği insanı yanına çekebilir ve Nylénia bu şimdiden bilmektedir. Özgürlük onda artık olması gereken bir şey olmaktan çıkmış, bir tutku haline gelmiştir. Henüz on bir yaşındaki bu kızın evin tek çocuğu olması ve yalnız bırakılmasından dolayı özgür bir ruha sahiptir. Kısıtlandığını hissettiği anda tepki verir.
¤ Ailesi / Geçmişi ~ (İsteğe bağlı)
¤ Örnek Rp ~
Lysith'in ay ışığında parıldayan gözleri, sevecenlikle kız kardeşine odaklanmışken, aklına geçmişin en sisli köşesinde duran ve ona göz kırpan bir hayaletin etkisiyle, hiçbir kasını oynatamıyordu. Tekrar on dört yaşındaydı sanki. Her şey güzel ve mutlu. Annesi korsesi ince belinin nazik kıvrımlarını daha da belirginleştiren, gök mavisi elbisesinin içinde, doğudan gelen o harika kadınlardan biri olduğunu açık ve net bir şekilde ortaya koyuyordu. Sarı saçları, neredeyse kusursuz bir şekilde pembe omuzlarından aşağıya dökülüyordu. Ah bu Atinalı kadınlar ne kadar da güzel oluyordu! Büyüdüğü zaman annesine benzemek istiyordu. Onun gibi güzel ve baştan çıkartıcı. Zaten yavaş yavaş onlar da korseye alıştırılıyordu. Lle'nin korse içinde nefes alamadığı için nasıl sayıp sövdüğü daha dün gibi hatırlıyordu. Eh, pek unutulacak türden değildi zaten. Sonra da saçlarını kızıla boyamışlardı. Bu Rosalind olayın önce olan bir şey olduğu için Lysith, kızılı ona çok yakıştırmıştı. Cadılar Bayramı! Yediden yetmişe herkesin beklediği o gün. Şeker ya da şaka diyerek ortalarda gezinilecek olan o güzel gün. Lle ölüm meleği olmak konusunda o kadar çok ısrar etmişti ki, normalde melekleri böyle eğlencelere alet etmeme konusunda son derece kararlı olan annesi bile ona bir kereliğine izin vermişti. Lysith ise Tanrıça olmak istemişti, Ay Tanrıçası. Bu istek diğerine göre daha makul olduğu için annesi onun Selene olmasına sesini çıkarmamıştı. Lle etrafında fır dönüyordu insanların. *Ben ölüm meleğiyim, hepinizin canı benim elimde!* O günkü mutlulukları yüzünden ikisi de bunun gibi bir çok şey zırvalamışlardı. Lysith bile gerçek bir Tanrıça gibi davranmaya çalışıyordu.Tahta kapıların arkasından ellerinde çikolata ve şeker kaseleriyle, gülümseyen teyzelere dedikleri hatırlıyordu da... Lysith espri anlayışının kız kardeşi kadar çarpık olduğunu şu anda daha iyi anlıyordu. Dudaklarındaki küçük gülümsemeyi kardeşine armağan ederken, kız kardeşinin onun kadar iyi olmadığını anlamaktan çok hissetti. İkiz olmanın en büyük faydası buydu ona göre. O senin gözlerinin içine bakmasa da hatta fersah fersah uzaklarda olsa da, onun en ufak bir üzüntüsünü, neşesini, özlemini kalbinde hissedebiliyordu. Üstelik bu sadece ona verilmiş özel bir armağandı. Anne ve baba ne kadar yakınlarında olursa olsun, asla Lle'nin yerini tutamıyorlardı.
- Unutmak bile yetmez bazen.
Ruhun her çırpınışında bilmeden açılır yaraların.
Daha sonra kan süzülür yüreğinin derinliklerinden.
Geçmişin uykulu kollarında gerçekleşir kabusların.
Çabalama unutamazsın.
Acıtsa bile geçmişten gelen.
Bırak kanatsın, bırak acıtsın.
Çırpınma suların içinde, orada kal.
Lysith, uzun bir zaman önce ezberine aldığı bu şiiri ince ve ikizinden biraz daha farklı olarak daha tatlı olan sesiyle mırıldanırken, Lle'nin her kelimeyi duyduğunu biliyordu. Anlatmak istediği şeyi anladığından adı kadar emindi. Lysith, aklından geçen şeyleri her zaman doğrudan söylemekten hoşlanmazdı. Bazen sadece zemin hazırlar ve karşısındakinin anlamak için uğraşmasını büyük bir keyifle seyrederdi. Meraklı insanlar onu duygusal açıdan iştahlandırıyordu. Bu nedenle küçükken annesine akla hayale gelmeyecek kaynaklardan bilmeceler sorar ve genç kadının cevabı bulamayıp, merakla ondan öğrenmeye çalışmasına bayılırdı. Fakat şimdi, bunu bu sebepten dolayı yapmamıştı. Söylemek istediklerini sese dönüştürmeye kalkarsa ne olacağını çok iyi biliyordu. Dili dönmeyecek ve orada boğazına takılarak, onu acı veren bir yumağa dönüşecekti. Saten, siyah elbisesinin kenarını azıcık daha yukarı çekiştirirken, gözlerini kız kardeşine dikmişti. Şu an için karanlık onun yüzünü peçe gibi örtüyor ve her şeyi kopkoyu bir perde arkasında saklıyordu. Kendisi de umutsuzluğun keskin bir virajına kapılmıştı şimdi. Teni daha fazla solamayacağı için belli olmuyordu ama giderek soluyordu. Damarlarında hissetmeye hasret kaldığı o sıvı şimdi tamamen çekiliyordu sanki. Yüzünü örtmesine izin verdiği saçlarını daha da çok yüzüne çekerken, duyduğu ses yüzünden dikkati dağılmıştı. *Tanrıya şükür!*Lysith, bir an bu düşüncesi yüzünden az daha kahkahalarla gülmeye başlayacaktı. O Tanrı'ya inanmıyordu ki! Varsa bile çok uzaklarda bir yerde sadece bakıyordu yeryüzüne o kadar. Vampir olduğu ilk gün, annesinin o çarmıhta asılı olduğunu gördüğü gün, inanacak hiçbir dalı kalmamıştı. Tanrıya ait olan dalı da büyük bir hışımla kırmış hatta ayaklarıyla parçalamıştı. Onun için güvenebileceği tek kişi vardı; Lleweyn. Onu asla yalnız bırakmayacağını biliyordu. Sonsuz evren boşluğunda ondan başka kimsesi kalmamıştı. Aniden yok olan hüzün bu düşünce ile tekrar aynı hızla ruhunu işgal etmeye hazırlanırken, Lle'nin söylediği söz yüzünden, tekrar dikkati dağılmıştı. Acaba Tanrı gerçekten var mıydı? Küçük bir vampir vardı karşılarında şimdi. Kızıl, kabarık saçları ensesinde oynaşıyordu. Normal şartlarda Lysith kızın suratına bakmazdı. Fakat şimdi Rosalind'in kim olduğunu bile hatırlayacak hali yoktu. Birçok vampirin aksine o oldukça sıcakkanlıydı. Genç vampirler ezilmeye mahkum olurlardı genellikle. Zamanında onlar da ezilmeye ve sindirilmeye çalışılmışlardı. Fakat ikisi de bu işin üstesinden gelmişlerdi. Mavi gözlerinde avlarına karşı takındığı yarı sahte yarı içten bir ışık parıldarken, genç vampirin yanına karanlıkta süzülen bir gölge gibi yaklaştı. Genç vampirin hemen önünde durduğu, her tarafından dallar çıkmış ağaca yaslanırken, konuşmaya başladı.
** Şu anda ikon veya resim koyamıyorum, kusura bakmayın.
Konu: Nylénia Ethel Calanthe 
Paz Kas. 09, 2008 2:46 am
