Tsunami'den Sakin Limanlara...

Konu: Tsunami'den Sakin Limanlara... Ptsi Kas. 17, 2008 12:25 pm

Dea elin bir yığın kitapla koşuyordu Hogwarts koridorlarında, herkes yemekteydi. Dea ise neredeyse iki saattir Kara Büyü ödevini yapmakla uğraşıyordu. Kendini o kadar kaptırmıştı ki yemek saatinin geldiğinin farkına bile varmamıştı. Uzun, sarı dalgalı saçları arkasından savruluyordu merdivenlerden koşar adım inerken. Kütüphanede geçirdiği onca saate hala inanamıyordu. Ortak Salona çıkıp kitapları bırakacak vakti yoktu. İsyankar bir edayla guruldayan midesi yemeğin sonuna da olsa yetişip bir iki parça tatlı koparabileceği ümidini veriyordu ama Dea'nın mantığı bu varsayımın gerçekleşme olasılığı konusunda kararsızdı. Fakat midesi ele geçirdiği bacaklarını ister istemez hızla merdivenlerden aşağı yöneltmişti. Uzun ince bacakları bir ceylanınkini andırarak havada süzülüyordu. Elindeki bir yığın kitap kollarını ağrıtmıştı ve artık onları tatacak takati kalmamıştı. İkinci kata geldiğinde kendi kendini avutuyordu az kaldığını söyleyerek. Fakat midesinin grultusunu bastırmıyordu bu sözler. Yemeğe yetişemeyecekti, dehşet verici bir umutsuzluğa kapıldı. O kadar açtı ki... Yetişemeyeceğini biliyordu ama hala koşuyordu. Gözlerini kapattı. Sanki daha hızlı koşabilirmiş gibi. Sanki gözlerini kapatınca zamanı geri alabilirmiş gibi. Gözlerini kapattı ve zamanı geri almayı diledi. Ancak büyük bir patırtı, etrafa dağılan kitaplar ve yere yapışması dileğini yarıda kesti. Dört bir yana saçılmış kitaplarını toplarken kime çarptığına bile bakmadan hışımla bağırdı.

"Dikkat etsene ahmak!"

Bir an için kendi ağzından çıkanlara kendisi dahi inanamadı ama geri adım atmayacak kadar kibirliydi. Başını kaldırdı ve kendisininkine benzer sarı uzun saçları olan muhtemelen birinci sınıf bir Ravenclaw'la karşılaştı. Bu kadar çok benziyor olmaları ister istemez kıza kanının kaynamasına neden olmuştu ama bunu o kıza söylemeye niyeti yoktu. Aslında daha çok kendine duyduğ öfkeden gözleri bir anda yeşile döndü. Kıza ölümcül bakışlar atmaya devam ediyordu ama aslında kendine kızıyordu. Yemeği kaçırmış, zamanı unutmuş, koridorda koşarken amaçsızca gözlerini kapatmış ve hiç suçu olmayan bir kıza hakaret etmişti. Kendisine duyduğu öfke daha da arttı ve kızın üzerine doğru bir adım atıp öfkesini ondan çıkarırcasına bağırdı.

"Yemeğe yetişmeye çalışıyordum tamam mı? Boş koridorda niye bana çarparsın ki! Hem sen de kimsin?"

Konu: Geri: Tsunami'den Sakin Limanlara... Ptsi Kas. 17, 2008 1:14 pm

-Konteeeeeeees! Lanet kedi! Neredesin!

Önüne gelen sarı saçlarını hışımla geriye doğru savurdu. Yeşil gözleri alev alev yanıyordu. Dudaklarını kemiriyordu, sinirleri üst safhadaydı. Kedisini bir bulsa ona neler yapacağını biliyordu. Yada direk Tom'a teslim ederdi, one yapacağını bilirdi. Tüylerini yolardı, aç bırakırdı, tekmeleyip kovardı. Küçücük kedi savunmasız kalıp dayağı yerdi. Ufacık bembeyaz kedisinin o halini aklına getirince içini bir hüzün kapladı. O varlığa nasıl kıyabilirdi? Mavi gözleri, beyaz pamuk gibi tüyleri, ufacık vücudu; bir melekti. Onun başına neler gelebileceğini düşündükçe daha çok sinirleniyordu. Bir Slytherin'e yada hademeye çatmış olabilir, okuldan dışarı çıkmış olabilir, en güzeli de koskaca yapıda kaybolmuş olabilirdi. Ki zaten öyleydi. +Ya bir yere sıkıştıysa? Ya birine rastgeldiyse? Ya onu aldılarsa? Ah Kontes...+ Küçük, zayıf bacaklarının ritmini arttırdı. Başını her geçtiği koridora çeviriyor, saçları o yöne savruluyordu. Yeşil gözleri telaşa teslim olmuştu. Elle ve Tom da kediyi aramaya çıkmışlardı. Elle'nin de aradığına emindi ancak Tom'dan şüphe ediyordu. O yavrucuğu sokakta buldukları gün, hayvan Tom'un gazabına uğruyordu ki, kızlar onu kurtarmıştı. Sonra Lorraine onu sokağa atmaya kıyamamış, eve almak için annesine yalvarıp yakarmıştı. Kadın Tom'un baskılarına dayanamayarak hayır demişti. Bunun üzerine Lorraine babasına gidip ağlamış, kedinin ne kadar küçük olduğunu göstermişti. Yufka yürekli adam canından çok sevdiği kızının o haline ve küçük meleğe kıyamamış, kediyi eve almış ve anneyi ikna etmişti. O gün evin içinde büyük bir harp yaşanmış, Tom ve Lorraine birbirlerine girmişlerdi. İkizlerin kavgasını ayıramayan anne ve baba, birini belinden diğerini kollarından yakalamış, odalarına hapsetmişti. Babasından azar yiyen küçük kız Tom'a içinden lanetler savurmuştu. Halbuki ikizi de öyleydi.

Soğuk koridorlarda hızla ilerlerken geçmiş günlerine dönüyor, kedisiyle geçirdiği günleri hatırlıyor, gözleri yanmaya başlıyordu. Siniri, iyice hüzne dönüşmüştü. Küçük yaratığı kaybetmeyi kabullenmiyor, sanki bir mucize olabilecekmiş gibi yeşil gözlerini Hogwarts'ın koridorlarında gezdiriyordu. Hangi akılla onu ortak salondan dışarı çıkarmıştı ki?! Üstelik büyük salona da götürmüştü, yasak olduğunu bildiği halde. Fakat pek kimse yaratığın farkına varmamıştı. Yemekleri bitmiş, ortak salona gidiyorlardı ki, küçük kedi Lorraine'nin kolunu tırmıklamış, kızın elinden kurtulmuş, kaçmaya başlamıştı. Kız bunu farkettiğinde ise iş işten geçmişti.
Aniden göğsüne çarpan sert bir nesne ile ayakları ters pozisyon aldı. Bilinçsizce geri giderken, zorlukla dengesini sağladı. Büyümüş gözleriyle neye çarptığına baktığında öfkeli bir yüzle karşılaştı. Yere dağılmış kitaplar, sinirli gözler, uzun dalgalı sarı saçlar ve cüppeye işlenmiş Ravenclaw amblemi.

-Dikkat etsene ahmak!

+Neden ben?...+ Aslında suçlu olmadığını söylecekken bundan vazgeçti. Ne farkederdi? İçinden etrafta kimsenin olmadığına şükrederken, kıza elini uzatıp uzatmamada kararsız kalmıştı. Nedendir bilinmez fikrinden vazgeçti. Karşısındaki hala öfkesini alamamış olacaktı ki hala bağırıyordu. Lorraine de altta kalmayacaktı.

-Yemeğe yetişmeye çalışıyordum tamam mı? Boş koridorda niye bana çarpasın ki! Hem sende kimsin?
-Yemek çoktan bitti. Ayrıca bana sen çarptın, hadi ben neyse etrafıma bakmıyorum, birşey arıyorum. Sen önüne bakmıyormusun? Suçlu sen iken bana bağırıp mı rahatlayacaksın?

Kıza yavaşça sinirden çizgi halini almaya başlayan gözlerini dikti, saniyeler sonra çekti ve eğilip kızın kitaplarını topladı. Her bir kitabı koydukça, kolunun ağırlaştığını hissediyor, günahsız kedisine kızıyordu. Kitapların isimlerini umursamadan geçiyordu. Bu Lorraine'nin yaptığı bir şey değildi. Mutlaka her kitabı inceleme ihtiyacı doğardı. Topladığı kitapları hala yerde olan kızın yanına hızlıca bıraktı ve tıslarcasına;

-İsmim Lorraine.

Dedi. Kıza son kez bakıp, yanından geçti. Tekrar hızla yürümeye başladı. Sarı saçları gerilere savrulurken, gözleri çizgi olmuş ve kaşları çatılmıştı. O an kedisini bulmamayı diledi. Eğer bulursa onun için iyi olmayacaktı.

Konu: Geri: Tsunami'den Sakin Limanlara... Perş. Kas. 20, 2008 11:08 am

- Yemek çoktan bitti. Ayrıca bana sen çarptın, hadi ben neyse etrafıma bakmıyorum, birşey arıyorum. Sen önüne bakmıyormusun? Suçlu sen iken bana bağırıp mı rahatlayacaksın?

Dea kıza her zamankinden bir bakış daha fırlattı. Fakat ne kadar sinirlenmiş olursa olsun çok garip bir şekilde bu kızdan hoşlanmıştı. Her ikisi de etraflarına bakamışlardı ve her ikisi de biribrlerini suçluyorlardı. Üstelik kız kendine duyduğu öfkenin acısını ondan çıkardığını da anlamıştı. Gözlerini afifiçe kıstı. Aslında aklınadan geçen şey "Sen gerçekten kimsin?" diye sormaktı fakat bu bir yenilgi kabulu, bir beyaz bayrak olarak kabul edilebilirdi ve Dea'nın en nefret ettiği şeylerden biri de beyaz bayraklardı.

Uzun saçlarını arkaya attı ve yerde kalmış bir kaç kitabını daha aldı. Birkaç saniye için içinden çok garip bir duygu seli geçti. Kız bir şey arıyordu. Dea'nın beyninde birden bir şimşek çaktı. Kızın sesini duymuştu. "Kontes" diye bağrışını duymuştu ama kendini beğenmiş küstah beyin mekanizması onun gelişinin farkında olduğu fikrini reddetmişti, çünkü daima kendisi haklı olmalıydı. En mükemmeli o değilse bu hayatın ne anlamı kalırdı ki. Fakat Dea'nın vizcdanı bazen beyin mekanizmasına ters düşerdi. Çoğu kez bundan utansa da artık kabullenmeye başlamıştı. Çünkü bu kadar bencil, küstah ve kendini beğenmiş biri için fazla insaflıydı.

Dea kızdan özür dilemek için ağzını açmıştı ki kız kitapları eline tutuşturdu ve hızla yürümeye başladı. İşte bu kabul edilemezdi. Ona bağırmış olabilirdi ama bu tanışmaya çalışan birini bu kadar ukala bir tavurla bırakıp gitmeyi gerektirmezdi. O sırada yanından geçtiği kediyi anımsadı. "Kontes" ismi gayet tabii bir kediye verilebilirdi. Dea'nın içinde ona minnettar olması için büyük bir arzu doğdu birden hızla yanından uzaklaşan kız yine de çok ilerde değildi. Gür ve yüksek bir sesle bağırdı Dea:

"Eğer aradığın bir kediyse koridorun sonunda bir taş boşluğuna girmiş. Sanırım orayı sıcak buldu. Bu arada ben Dea Reese Deep. Ve kabul etmeliyim az önce "en az" senin kadar hatalıydım."

Dea hatalı olduğunu kabul etmişti ama yine de tam anlamıyla kendini ezmemiş olmaktan büyük bir haz aldı ve duydukları üzerine bir an duraklayan kıza doğru ilerledi. Gözlerini açtı ve iki elini arkasında birleştirip ona baktı.

"Tanıştığıma memnun olabilir miyim?"

Konu: Geri: Tsunami'den Sakin Limanlara... C.tesi Kas. 22, 2008 5:27 am

-Eğer aradığın bir kediyse koridorun sonunda bir taş boşluğuna girmiş. Sanırım orayı sıcak buldu. Bu arada ben Dea Reese Deep. Ve kabul etmeliyim az önce en az senin kadar hatalıydım.

Sinirli sinirli hızla ilerleyen küçük kız duyduğu konuşmayla adımlarını durdurdu. Çizgi gözleri yavaşça normale döndü. Kız kedisinden mi bahsetmişti? Taş boşluğa girmiş demişti. Doğru söylemiş olabilirmiydi? Neden yalan söylesindi ki? Altı üstü ufak bir tartışma geçmişti aralarında. Ve adınıda söylemişti. Dea Reese Deep. Dea ismini kendi adına (Mae) benzetti. Bu hoşuna gitti.

-Tanıştığıma memnun olabilir miyim?
-Evet. Bende memnun oldum Dea. Sanırım aradığım şeyi görmüşsün, dahası bulmuşsun.

Biran önce gidip kedisini almak ve ona sarılmak istiyordu. Küçük kediye kızmaktan vazgeçmişti. Onun ne kadar korktuğunu, acıktığını ve üşüdüğünü düşündükçe üzüntüsü artıyordu. Karşısında hafifçe gülümseyen kıza baktı. Sevimli bir yüzü ve afacanca bakan gözleri vardı. Buna rağmen üzerinde hafif bir kibirlik taşıyordu. Cüppesi onada gayet yakışmıştı, beyaz tenliydi. Kızın aç olduğu aklındaydı ve bir fikri vardı. Eğer kabul etmesse o, onun sorunu olacaktı. Sonuçta karnı tok olan Lorraine'di.

-Açsın. Aklıma bir fikir geldi ama seçim senin. Kedimi alalım ve yatakhaneye gidelim. Oradan da ikizim ve Elle ile mutfağa dalarız. Senin için birkaç yiyecek. Ne dersin?

Kızdan cevap beklerken kedisinin o taş boşluğundan çıkmamasını umuyordu. Eğer çıkarsa sonu gerçekten kötü olurdu ve Elle ile Tom'a haber vermeliydi. Kedisi hala orada ise onu bulmuştu. Boşu boşuna hala o küçük yaratığı aramamalıydılar. Dea'ya borçlu olup olmadığından emin değildi. Borçlu ise bunun karşılığını verebilirdi. Teklifini sunmuştu. Teklifi kabul olursa Hogwarts'ta ilk macerasına çıkacaklardı.

Konu: Geri: Tsunami'den Sakin Limanlara... C.tesi Kas. 22, 2008 10:23 am

-Açsın. Aklıma bir fikir geldi ama seçim senin. Kedimi alalım ve yatakhaneye gidelim. Oradan da ikizim ve Elle ile mutfağa dalarız. Senin için birkaç yiyecek. Ne dersin?

Dea dikkatle kıza baktı. Bunu küçük bir oyun olup olmadığını anlamaya çalışıyordu. İçindeki iyi insan tamamen gerçek olduğunu söylüyordu ama babası tarafından henüz doğmadan tekr edilmiş olması onda hali hazırda bir güvensizlik yaratıyordu. Bu kaçınılmazdı. Dea kıza daha dikkatli baktı. On bir sene bazılarını kulağına uzun bir süre değpilmiş gibi gelebilirdi fakat Dea bu on bir sene içinde türlü türlü insanlar karşılaşmıştı ve kendi kanısına göre onları analiz etmeyi öğrenmişti. Dea kıza hiçbir şey demeden koridorda ilerlemeye başladı. Ardında ona bakan anlamsız bir şekilde kanının ısındığı kıza elleriyle gel işareti yaptı. Kısa ama hızlı adınlarıyla yirmi saniye içinde bahsettiği boşluğa gelmişti bile. Minik kedi oraya sinmiş şekilde -büyük ihtimal yorgunluktan- uyuyup kalmıştı. Dea kediye doğru hamle etti ve yan gözle kızın buna tepki verip vermediğini kontrol etti. Bir tepkiyle karşılaşmayınca uyuyan kediyi usulca eline aldı. Aslında evlerinde tam sekiz tane kedi vardı. Fakat kıza "Bak bizim bir ortak noktamız var!" mesajı vermek istemiyordu. Uyuyan kedi usulca gerindi. Gözlerini açtı ve bir süre Dea'yı kokladı. Yanında bekleyen sahibini görünce başını kollarının arasına gömdü ve uykuya devam etti. Dea bir bebek gibi hassas tuttuğu kediyi usulca Lorra'nın kollaına tutuşturdu ve bileğindeki siyah lastik tokayla uzun saçlarını tepeden topladı. Suratında muzip bir gülümseme belirdi ve yeni arkadaşına baktı.

"Eee, ikizini ve şu Elle deneni nerede bulabilir. Gerçekten açım. Hem karnım aç hem de maceraya açım..."

Suratında engelleyemediği koca bir gülümseme yayıldı. Bunu engellemek istemişti ama başaramamıştı. Artık duvarları yıktığına göre ardından patlattığı kahkaha için de endişe etmesine gerek yoktu.