Frankie Lang

Konu: Frankie Lang Çarş. Kas. 12, 2008 10:48 am

¤ Adı ~ Frankie
¤ Soyadı ~ Lang
¤ Yaşı ~ 11
¤ Kan Statüsü ~ Melez
¤ Uyruğu ~ Fransız

¤ Fiziksel Özellikleri ~
Frankie Lang Jb98

Omuzlarına dökülen dalgalı, kahverengi saçları vardır. Genelde saçlarını açık bırakır. Ara sıra kızıla ya da sarıya boyar ve çoğunlukla fön çeker. Elaya dönük mavi gözleri vardır. Ten rengi, beyaza yakındır. Mutsuz veya hasta olduğu anlarda ten rengi daha da beyazlaşır. Boyu yaşıtlarına göre ne uzun, ne kısadır, aynı şekilde kilosu da normaldir.

¤ Kişisel Özellikleri ~ (En az 5 satır olsun lütfen)
Kendine güveni olan, akıllı ve mantıklı biridir. Olaylara her daim olumlu yönden bakar. Çok fazla olaya kafasını takmaz ve her zamanını doğru bir biçimde değerlendirmeye çalışır. Derslerine çok önem verir, Frankie. Asla düşük bir not almamaya uğraşır ve eğer aksi olursa her zaman gülen yüzüne gölge düşer. Melez ve Safkan ayrımı yapmamasına karşın, muggle'lardan nefret eder. İyi ve kötü arasındaki farkı her zaman bilir. Dolayısıyla hayatında hep buna uygun davranır. Ağzı sıkıdır. Sır tutmasını iyi bilir. İnsanlarla anında samimiyet kuramaz. Gururludur. Bazı insanlar gururu gereksiz olarak tanımlasa da gururu onun için son derece önemlidir. Gururun asaletin ve mükemmeliyetin göstergesi olarak görür ve kendini hiçbir şekilde ezdirmez. Yaşamak için birilerini ezmesi gerektiğini beynine kazıyan zihniyetten nefret eder ancak kontrol edemediği ve çoğu zaman fark etmediği bir şekilde tam da bu söze uygun hareket eder. Sıcakkanlı, sevecen ve konuşkan yapısıyla insanlar tarafından sevilir. Daima ilgi çekmeye çalışır; ancak bilmediği bir şekilde tüm bu tavırlarıyla zaten insanların dikkatini çekmektedir. Tek başına karar almaktan korkar. Bu yüzden etrafında danışabileceği ve güvenebileceği birilerine ihtiyaç duyar.

¤ Örnek Rp ~ I. tekil şahıstan yazdığım bir yazıyı koyuyorum, elimde boş rp yok.

Etraf alacakaranlık; henüz güneş titrek ışıklarını etrafa salmamış, mecbur olarak ayın cılız ışıkları altındayız. Gümüşî bulutların süslediği gökyüzü soğukluğun esiri olmuştu. Hiç yaşam belirtisi yok gibiydi; Xielãn terk edilmiş kasaba gibi duruyor. İçimde ad veremediğim gibi tarif etmekte de zorlandığım bir huzursuzluk hâkim; biraz da merak ve korku... Eski kasabada geziyoruz hep beraber; Muhjah, ben ve Avira... Çoğu kez kan, ölüm ve hayalet olarak biliniriz, adlarımızın anlamlarından dolayı. Muhjah sarı saçları düzgünce taranmış, sıkıca atkuyruğu toplanmış ama kâkülleri yeşil gözlerini az da olsa kapatan bir kızdı. Uzun, ince yapısı sayesinde çoğu erkeği etkilemeyi biliyordu. Ah, tatlım bu yaşta bu ilişkiler... Kendisine zarar veriyor ancak haberi yok. Avira ise... Kahverengi saçları, etkileyici bakışları ile âdeta beni cezbediyor. Bu oğlanın sevgilim olmasını istesem de utangaçlığım var, ağzımı açsam da sözlerim ağzımdan dökülmüyor.

Bu sessizlikle savaşamam... Gücüm yok. İleriden bir tıkırtı geliyor ve tamamen ürperiyorum. Arkadaşlarıma bakıyorum göz ucuyla; oldukları yer bomboş... Tamamen yalnızmış gibi bir hisse kapılıyorum. Nereye gittiklerini merak ediyorum ve başlarına bela almış olabilecekleri aklıma geliyor. Acı çeken bir Muhjah ve Avira... Tüylerim diken oluyor bu düşünceyle. Önüme gelen kahverengi saçı solgun tenli elimle geriye atıyorum ve annemden kalma eski elbiseyi dalgalandırarak yürümeye başlıyorum. Ağır adımlarla, korkarak yaklaştığım tahta yığınından birden iki tane fare çıkıyor ve bununla beraber sendeleyip yere düşüyorum. Bağıramıyorum... Gücüm yok... Dehşete düşmüş bir halde tahta yığınına bakarken iki elin beni kaldırdığını hissediyorum. Kurtulmak, kendi yolumda devam etmek istiyorum. Olmuyor... Ellerin beni kaldırmaya çalışmadığını, sürükleyerek eski bir barakaya götürdüğünü hissediyorum. Tanrım! Lütfen koru beni! Oyuncak bebek gibi oradan oraya sürükleniyorum; kimse umursamıyor beni... Gözlerim kapalı girdiğim barakada benim sonbahar kokumu kapatabilen bir ölü kokusu var. Dünyadan kopmuş gibi hissediyorum. Bu his dudaklarıma bir tebessümüm oturmasını sağlıyor. Arkadaşlarım nerede bilmiyorum; artık onlar benim arkadaşlarım bile değil. Kimseye güvenemiyorum. Birden kulağıma fısıltılar geliyor.

''Öldür onu Eugéne''

Bir kadın sesiydi bu; ah, karanlık işlerle uğraşan kadınlar daima beni etkilemiştir. Ama şimdi bunu düşünecek hâlde değilim; öldür demişti değil mi? Ölecek miydim o zaman? Bu kadar basitse... İçimi saran bir korku var, mimiklerim hareket etmiyor. Gizlemeye çalıştığım ölüm korkum belirginleşiyor. Her zaman ölümden ve anılarımı kaybetmekten korkmuşumdur; şimdi ise ölümle burun burunayım. *Lanet olsun*
Ağırlaşan göz kapaklarımı kaldırıyorum ve hafif sulanmış gözlerimi karşımdakilere çeviriyorum. Beyaz saçlı, dolgun kırmızı dudaklı ve oldukça çekici bir kadın duruyor karşımda. Ah, bu güzelliğin bende olmasını isterdim. Yanındaki adama kaydırıyorum bakışlarımı; gördüğüm şey beni şok etmeye yetiyor. Tanrım! Kahverengi, ensesine kadar gelen saçları, mavi gözleri ve yüzündeki o soğuk ifade... Beni kendinden geçirmeye yetiyor bütün bunlar. Adının Eugéne olduğunu öğrendiğim çocuk kıza doğru hamle etti. Hayır bu insana bir adam diyemezdim, en fazla on sekiz yaşındaydı çünkü. İki adım yaklaştığı kadına bakıp dudaklarını araladı.

''Yapamam Silvia o daha bir çocuk''

Yaşına göre oldukça kalın bir ses tonu var. *O daha bir çocuk* demişti. Eğer mimiklerim hareket edebilseydi buna gülerdim. Ben on-dört yaşındayım ve buna küçük diyor. Kendisini bir şey sananlardan biri olması beni hiç rahatsız etmedi nedense. Normalde böyle yapanlardan nefret ederim. Beyaz tenli kadının yüzüne bir gölge düştü ve bana doğru ilerledi. Asasını çıkarttı ve bana doğrulttu. Gözlerim dehşetle açılarak asaya baktım; savunmasız birini öldürmek akıllıca mıydı?

''O zaman ben yaparım. Sectumsempra!''

Birden vücudumu acı duygusu sarıyor, mimiklerim acıyla oynuyor. Bedenimde açılan bıçak yaralarından kanlar boşanıyor. Ölmek istiyorum! Bu acıyı çekemem daha fazla, bedenimde hissedemem. Dayanamam... Çığlık atamıyorum, ses tellerim yok gibi; ağzıma dolan kan mı engelliyor beni? Sadece mimiklerim hareket ediyor, o da tepkisiz olmamı istemeyen sıcak kan sayesinde... Gözyaşım dudaklarımla birleştiğinde ilk kez tadı kandan farklı bir sıvı uğruyormuş gibi hissediyorum. Ben ağlıyorum... Çoğu kez güçlü görünmeye çalışan ben şimdi zayıflığımı ortaya koydum istemsizce.

'Yeter Silvia. Onu da diğerlerinin yanına götürelim, hadi.''

Acının sonlanışını sağlaması sol yanımda bir etki bırakıyor. Yemyeşil gözlerimi çocuğa çeviriyorum ve minnetle bakıyorum. Eğer biraz daha olgunca tavırlar gösterirse âşık olacağımı hissediyorum. Eugéne bana doğru kayarcasına ilerliyor ve tahminimden daha nazik bir şekilde kolumdan tutuyor. Ayağa kalkarken ona fazla yaklaşıyorum sanırım çünkü nefesinin kokusunu alabiliyorum. Ah, büyüleyici... Acaba şimdi o beni nasıl görüyordur? Kahverengi saçlı, yeşil gözlü, kolları ve yüzü kan içinde kalmış ve acınası bir kız olarak mı? Bunun üzerinde fazla durmuyorum, istemiyorum. Eugéne beni kaldırırken hâlâ kanayan yerlerim var ve ahşap zemine damlıyor. Nereye gideceğim umurumda değil, yeterki onun yanında olayım. Beni evin arka tarafına götürürken etrafımı görmüyorum bakışlarım onda sabitlenmiş bir durumda. Tam bilmesemde beni bodrum gibi bir yere götürüp ardından kapıyı kapattı. Gözlerimin karanlığa alışmasını beklerken bir ses duyuyorum.

''Valdis sen misin bu?''

Konu: Geri: Frankie Lang Çarş. Kas. 12, 2008 10:56 am

Ravenclaw

» Francis 'Frankie' Lang