Ravenclaw Masası

Konu: Geri: Ravenclaw Masası C.tesi Kas. 15, 2008 6:50 am

Mia yeni okuluna geldiği ilk gününün nasıl geçeceğini merak ediyordu. Bu yıl ortasında okula gelme fikri apar topar olsada Mia pek söylenecek fırsat bulamamıştı. Babasının Fransız Bakanlığıyla olan kötü ilişkileri yüzünden buraya gelmeleri ve bir daha Fransa'ya dönme konusunu her açtığında babasının yüzünde ki o umursamaz ifadeyi görünce deli oluyordu. Ellerinden bir şey gelmediği belliydi ama en azından Mia bir kaç yıl yalnız kalıp Fransa'da öğrenimini tamamlıyabilirdi. Hem arkadaşalrını özlememiş olur hemde kendine zaman ayırırdı. Ama ailesinde kimse bu fikre yakın bakmamıştı. O tek başına kalmak için daha çok küçüktü onlar için. Ama Mia tek başınada halledebileceğini biliyordu. Ne de olsa annesi deneyleri yüzünden hiç ortalarda görülmezdi. Babasınında daima bir okul işi olurdu. Bu yüzden Mia zaten hep yalnızdı. Ama bunu anlatmak imkansızdı.

Gende Hogwarts'a girdiğinde Beauxbatons'a gitme isteği biraz dhaa hafifledi. Çünkü Hogwarts'ın manzarası ve şatısu harikaydı. Gerçi beauxbatons'unda harika olmalıydı. Annesinin anlattığına göre mükemmel bir yermiş. Ama genede Mia burayı sevmişti. Şimdi yeni okula alışmalı ve belkide ailesiyle aralarını düzeltmeliydi. Ama bunun için daha çok zamanı vardı. Şimdi diğer birinc sınıflarla berber büyük salonda seçme töreni için bekliyordu. Çok heycanlıydı. Heycandan altın sarısı saçlarını karıştırıyor ve durmadan etrafa bakınıyordu. Etrafda kimseyi tanımamasının evrdiği korku büyüktü. Bütün tren yolculuğu boyunca bir köşeye çekilip tek başına kitap okumak şimdi Mia'a hiçde akıllıca gelmiyordu. Ama kitabı Hogwarts'a gelmeden bitirdiği için mutluydu. Kitabım adı "Hogwarts Tarihi" idi. Bunu okumasının sayesinde artık Hogwarts'ın geçmişi hakkıdna her şeyi biliyordu. Bu yüzden içi biraz daha rahattı. Hem öğrendiği şeylere göre en çok girmek istediği binayıda bulmuştu. Ravenclaw'a gitmek için can atıyordu. Ama Ravenclaw olmazsa Slytherin'ede razıydı. Genede kimse Hufflepuff'ı sevmiyordu. Bu yüzden Mia'nın aklında Hufflepuff için bir soru işareti kalmıştı. Nede olsa Mia o kadar farklıydı ki kimsenin sevmediği eşylere bayılırdı. Ama onun için en iyisinin Ravenclaw olduğuna emindi.

Profesör gelip onları tek sıra halinde içeri almaya başladığında Mia artık gerçekten heycandan saçlarını yiyebilirdi. Sakin görünmeye çalışarak içeri girdi. Yemek Salonu gerçektende kocamandı. Tavanca asılı mumlar vardı. İçeri giren bütün çğrenciler şaşkınlıkla bu manzaraya bakıyordu. Mia tavanı yok gibi görünce gülümseyerek "Tavan sihirlenmiş." dedi. Bir kaç kişi dönüp ona baktı. Ama Mia bunu duydukalrı için biraz kızardı. Dikkat çekmeyi pek seven biri değildi. Genelde kitapların arasında kaybolur ve ancak mantıklı bir konuşma gerçekleştiğinde kitaplardan sıyrılabilirdi. Ama bu seferli duruma pek aldırmadı. Hemen sırasına geçti ve adının okunmasını bekledi.

Adı okunduğunda büyük ve eski şapkaya doğru ilerledi. Şapkayı tutup kafasına geçirdi. Şapka bir süre "ımmm..." gibi şeyle dışında bir şey demedi. Sonra "Demek büyük bir kitap kurdu var ha..." dedi. Mia hafifce kafasını salladı. Aslıdna ona böyle hitap edilmesini pek sevmezdi. Ama küçüklüğünden beri herkes böyle dediği için alışmıştı. Şapka hemen "Ravenclaw!" diye haykırdı. Mia mutlulukla sanki büyük bir zafer kazanmış gibi şapkayı kafasından çıkardı. Büyük salonda bir alkış koptu. En çok ortada sağdaki masa alkışladı. O masadan bir kaç kişi ıslık çaldı. Mie o masadaki Ravenclaw cübbelerini görünce koşarak o masaya gitti. Hemen daha demin seçilmiş olan bir çocğun yanına oturdu ve masada ki bir kaç büyük sınıf öğrencileriyle tokalaştı. Büyük sınıflardan biri hemen Mia'nın yanına gelerek "Ben Jerremy" diye kendini tanıttı. Mia bu çocuğun elini sıkarken çocuğu bir süre inceledi. Çocuk Mia gibi altıns arısı saçlara sahipti. Gözleri büyük bal rengindeydi. Mia çocuğun son derece yakışıklı olduğunu farketti. Hafifce gülümsedi. Çocukda gülümsiyerek "Üçüncü sınıftayım. Yardıma ihtiyacın olduğunda bana gelebilrisin. Ama genelde bina başkanlarına gidilir." dedi. Sonra son kez Mia'ı başıyla selamlayıp geri yerine geçti. Mia gülümsiyerek yerine geçen çocuğa baktı. Çocuk yanında ki arkadaşlarıyla konuşuyordu. Mia!a baktığını hissedince Mia hemen kafasını geri çevirdi.

Seçme töreni bittiğinde tabaklarda yemekler çıktı ve Mia ne kadar aç olduğunu hatırladı. Mutlulukla yemeklere baktı. Yemeklerin çoğuna alışkın değildi. Fransız yemeklerine alıştığı için bu yemekler onu midesini bozabilirdi. Ama bir kaç yemekten deniyecekti. Çünkü karnı çok açtı. İleride biri Mia'a bir fransız yemeği uzattı ve gülümsedi. Mia biraz şaşırmıştı. Ama bunun nedeninin fransız aksanı olduğunu anladı. Gene o yoğun aksanıyla teşekkür etti ve o lezzetli fransız yemeğini tabağına alığ yemeye koyuldu.

Konu: Geri: Ravenclaw Masası Paz Kas. 16, 2008 8:13 am

Karanlıkmıydı hava? Yada gözlerinin görmesini etkileyecek kadar ağır mı hissettiriyordu ruhundaki kasvet? Aslında mutlu olmalıydı. Herşeyin onun için başladığı yere, Hogwarts'a dönmüştü. Binbir kutlama ve eğlence ile mezun olduğu okul, şimdi onu tekrar profesör olarak kucaklamıştı. Gözlerini araladı. Hala gizli geçitleri unutmamış olmanın verdiği aitlik duygusu ile çeşitli koridorların açıldığı Büyük Salon'a vardı. Gece karanlığına bürünmüş ve gri bulutların eşlik ettiği tavan, içeriye girdiğinde mumların belirmesi ile sanki Stuart'a selam veriyor gibiydi. Az da olsa yüzünde bir tebessüm belirmesini sağlayan bu eylem aslında şu sıralar söylediği yalanlar, şahit oldukları ve kızına açıklayamadığı şeyler sayesinde büyük bir vicdan azabına dçnüşmeliydi. Nitekim zaman zaman bu sağlanıyor, büyücünün mutluluğu hakettiği anlarka karşısına çıkan yaşanmışlıklar, ruhundan bir parça daha götürerek başka bir bedene yolculuk ediyorlardı sanki.

Aklındaki binbir soruişareti ve pişmanlıkla salonu aşıp müdür Marchill'in yanına gitti. İyi bir dönem olması için dileklerini sunduğu müdürün ynaında duran Kara Büyü öğretmeni Chris'e gözü takıldı. Aklına gelen farklı düşünceler ile kendi iskemlesine doğru giderken düşünmeye başladı. Hogwarts'ı terk ettiğinde, Okulda dehşet verici ve gereksiz dersler vardı. Muggle Bilimleri ve Savunma gibi derslerdi bunları kuşkusuz. Artık bunların yerine Kara Büyü dersinin konulması bu önemi az da olsa çekilebilir kılıyordu ki, görevli profesörün tanıdık bir ismi okuası ile kalbi duracak gibi oldu. Sesi titredi ve ileriye atılan kızının hangi binaya seçileceğini görmek için ayağa kalktı. Kızı... Sevdiği kadından ona kalan tek hatıraydı. Stuart onu inandığı gibi, ışığı, aydınlığı kendilerince temsil ettiklerini sanan ahmaklar yerine karanlık dedikleri herşeyi benliğine katarak büyütmeyi seçmişti. Safkanların dışında bir büyücü ırkı olmamalıydı. Muggle ve büyücü karışımı bir bulanık, Ev cini- İnsan, yada Pixie-İnsan karışımı garip bir varlıktan başka birşeyi temsil etmiyordu ona ve Lchemisst kanına göre.

Düşüncelerini anlaması için daha çok küçük olan kızına baktı. Ne kadar da kendine benziyordu. Aynı altın sarısı saçlar aynı gülümseme. Ama brşey farklıydı. Hareketleri, herşeyi ile annesine benziyordu Mia. Geçen kısa, ama Stuart'a göre bir ömür gibi gelen zamanda eski ve yamalı Seçmen Şapka kararını vermiş, Mia'yı Ravenclaw binasına atmıştı. Ahmak aydınlık adını verdikleri düşüncelerini karanlıkla boğmak yolunda, kendilerini savunmada kızını en iyi yetiştirebilecek bina Ravenclaw'du kuşkusuz.

"Gücünü bilginle insanlara sun küçük Mia'm."

Dudağından istemsiz olarak sıyrılan bu sözcükler aslında Stuart'ın değil, Mia'nın annesininken, bir kalp ağrısına, yalanlarının getirdiği kasvete tekrar kapılmıştı, yaptıkları tekrar aklına gelmişti ki, kızı için ayakta kalmaya çabalıyordu. Bunu az çok başaramış olmanın verdiği bezmişlik, bir an Mia'ya herşeyi açıklaması gerektiğini düşündürmüştü.

"O'na ne diyebilirim ki? Annen öldü. Şu sana bahsettiğimiz bizi ırkçılıkla suçlayan ahmaklara karşı beni korumaya çalışıyordu ki, bir lanete denk gelip öldü. ben bunu senden sakladım ve annenin Fransa'da kalması gerektiğini söyledim. Aslında bakanlıkla ilgili hiçbir sorunum yok. Hatta bu olaydan sonra bana daha saygın bir gözle bakılıyor ancak oradaki herşey bana anneni hatırlatıyordu..."

Düşüncelerinin kendince de anlamsız olduğunu fark ettiğinde garip hissetti. Daha da garip. Eninde sonunda bu olanları Mia'ya anlatması gerekiyordu ama zaman şimdi değildi. Öncelikler sıralamasında bunu bir sonraki yere yazdı kendince Stuart. Çünkü Mia'nın bugün hayatındaki en önemli günlerindendi. Yaşamının her diliminde bahsedeceği okul hayatı bugün başlıyordu ve bu şekilde gölgelenemez, lekelenemezdi. Şimdi Mia'nın şaşkın gözlerle ona bakındığını fark etmişti ki, Ravenclaw Sorumlusu Profesör ile göz göze geldiler.

"Kızıma iyi bakın profesör. Başarısını sizde fark edeceksiniz.."

Dudakları tekrar kelimlerden arınıp birbirlerine kavuştuğunda Seçme Töreni bitmiş, yamalı şapka tozlu rafına gönderilmişti ki, Müdür Marchill ziyafeti başlattı. Yemeğini bir kenara savurup etrafta dolaşan birkaç ev cinini kenara iterek kızının yanına gitti. Ravenclaw masasına vardığında bir çocuk ile konuştuğunu gördüğünde sevinmişti.

"Bakıyorum da şimdiden binana alışmışsın Mia. Seni ilk tebrik eden ben olmak isterdim. Ancak görülüyor ki geç kalmışım."

Konu: Geri: Ravenclaw Masası Paz Kas. 16, 2008 8:35 am

Mia masada oturmuş yanına gelen çocukklarla konuşuyordu. Çocuklar biraz neşeli birazda kasvetli konuşuyorlardı. Ama nedense biri diğer öğrencilerden farklı olarak Mia'la konuşuyordu. Mia bunun sebebinin babası olduğunu düşündü. Ama yeni arkadaş edinmenin verdiği mutluluk yüznden bunu görmezden geldi. Çocuk ona bir kaç dersi anlatmış ve başarılı olmak için bir kaç ip ucu söylemişti. Mia bunları aklında tutmuştu. Zaten Mia'nın aklında tutmadığı hiç bir şey yoktu. Sessizce etrafı taradı. Bütün herkes çok mutluydu. Etrafda yemekler uçuşuyor ve neşeli sesler yükseliyordu. Mia'da neşeliydi ama birden Fransa'da kalan annesi aklına geldi. Kısık bir sesle "Keşke annemde burda olsaydı." diyip tavana baktı. Ama annesinin Fransa'da kalması gerektiğini biliyordu. Aslında bir daha geri dönmeyecepini biliyordu. Bunu farketmişti. Fransa'dan ayrılırken annesine veda edememiş ve apar topar babası onu kaçırmıştı. Mia Fransa'dan ayrılmadan önce gizlice alabildiği Fransız Büyücü Basınında okuduğu annesinin ölüm haberini almıştı. Aslında bunu babasına söylemek gelmişti içinden. "Biliyorum." demek. Ama babasına her baktığında ne kadar üzgün olduğunu görünce bilmiyormuş gibi davrandı. Bu böyle gitti. Şu anda babası ehr geçen gün ona bunu söylemek için çırpınıyordu. Hem o söyliyemiyor hem de Mia babası bunu söyleyince ne diyeceğini bilemediğinden durmadan babasından kaçıyordu. Ama artık okul başladığına göre nasıl olsa az görüşeceklerdi. Mia'nın en mutlu olduğu şey babasının okulda olmasıydı. Annesine olanlardan sonra aklı onda kalarak okula gelemezdi.

Mia'a bir ders hakkında bilgi veren çocuk bir anda susup önüü döndü. Mia bu olayın arkasından babasının sesini duydu. Babası gülümsiyerek buraya alışmasına sevindiğini belirtti. Sonra çocuğa bakarak ilk tebrik eden olmak sitediğini ama bunu kaçırdığı için üzüldüğünü söyledi. Mia hafifce gülümsiyerek "Ama en değerli tebrik." dedi. Sonra teşekkür edmek için Fransa'da yaptığı gibi babasını selamladı ve gülümsiyerek "Burda olmana sevindim." dedi. Babasının hafif buruk hafif mutlu yüzünü görünce biraz içi burkuldu. Babasıyla mimikleri dahi benziyordu. Mia'a onun kopyası diyenler bile olmuştu. Mia bundan çok gurur duyar ve babasına hep daha fazla benzemek isterdi. Ama annesinin asaletinide aldığı için sevinirdi. Onu çok özlemişti. Ama buna alışması gerektiğini bildiği için aklına getirmemeye ve babasını üzmemeye çalışıyordu.

Konu: Geri: Ravenclaw Masası Paz Kas. 16, 2008 8:50 am

Lanetler ediyordu kendince gördüğü, şahit olduklarına. Bu anın böyle olmamasını, annesi ile kızının birkez olsun kucaklaşmalarını görmek istiyordu belki de. Öyle ki, bu aile bağı kıznı daha güçlü kılacaktı alacağı her darbeye karşı. Aklı karışık ve herhangi bir zayıflık belirtisini engellemek amacı ile eğilip 11 yaşındaki bedene sarıldı sıkıca. Hayatında en değer verdiği iki varlıktan birini kaybetmişken, diğerinin kollarından sıyrılıp gitmesine izin vermeyecekti. Dudaklarını ıslattı ve kızın kulağını örten saçlarına doğru birşeyler fısıldadı.

"Bir kere kaybettim. Bir daha olmayacak. Güçlü ol ve sakın zayıflık gösterme Mia. Hogwarts artık okuduğun eski basım kitaptakilerle sınırlı değil. El değiştirdiğinden beri sırf oyun olsun diye insanların hayatlarını alabilecek kişilerle tanışacaksın. Oyunda can veren değil, can alıcı olman gerekli. Zor ama babacığın hep yanında olacak."

Kelimelerinden arınmış dudakları birbirlerine tekrar kavuşmuştu. Eğildiği yerden doğrulmadan önce Stuart, kızının yanağına bir öpücük kondurmuş ve gözlerinin içine bakmıştı. Her geçen gün genç cadıdan sevdiği kadının bir parçasını keşfetmek yaşamını zorlaştırıyorken, okul dönemlerini de kabusa çevirecekti belli ki. Taa ki bu gerçekle yaşamayı öğrenene kadar.

Yaşamak... Aslında önceki altı aya kadar bu gayet kaldırılabilir bir yükken yaşanılanlar tamamiyle değiştirmişti Lchemisst ailesinin hayatını. Şimdi birbirlrine sıkı sıkı sarılması gereken ve gözlerinden ırak gelişmiş, değişmiş bir toplumda yeni bir yaşam kurmak için attıkları her adım, insanların saygısını ve erdemini kazandırmalıydı bireylerine. Düşünce ve soru işaretleri yerine artık kesin yargılar varken onlar için, gözler hayretle, parmaklar memnuniyetle onları göstermeliydi kuşkusuz.

Konu: Geri: Ravenclaw Masası Paz Kas. 16, 2008 9:03 am

Mia babasının gözlerine baktı. Onu gerçekten çok seviyordu. Onunla her yere gider ve her şeye katlanırdı. Bunu biliyordu çünkü babası yanındayken kims eonu durduramazdı. Artık zamanı gelmişti belkide. Babasına "Ben güçlüyüm!" demenin zamanı. Ama nasıl diyecekti? Nasıl bir anda çıkıp "Annem öldü biliyorum!" diye haykırabilecekti. Babası ne düşünürdü? Mia gözlerini sıkıca yumdu ve babasına tam söylemeye hazırlanıtyordu ki kulağında bir sıcaklık hissetti. Merakla gözlerini araladı. Babası kulağına eğilmişti. Mia'a bakarak konuşmaya başladı. Ona dikkatli olmasını söylüyordu. Hatta gerekirse can almasını. Mia bunu nasıl yapardı. Annesinin ölümüyle yıkılmıştı. Başka birinide böyle yıkmaya nasıl dayanırdı. Ama bunu yapması gereken durumlar vardı. Bunları biliyordu. O bunları yapmazsa tıpkı annesi... anneciği gibi babasınıda kaybederdi. Bunu göze alamazdı. Artık hayatta tutunduğu tek kişi babasıyken bu riske bile giremezdi. Bu yüzden artık her zamankinden daha öfkeliydi belkide. Ama kendini tutmalıydı.

Bu arada babası sözlerini tamamlamış ve Mia'nın yanağına bir öpücük kondurarak geri dikelmişti. Mia babasına bakarak "Merak etme hayatın parşomenlerdfe olmadığının farkındayım." dedi. Sonra ortamı biraz yumuşatma ve bu mutlu günde mutluluklarını bozmamak için gülümsiyerek "Hem unutma sen benim kahtamanımsın." dedi. Mia'nın en sevdiği şey fransız aksanıydı. Fransız aksanıyla "kahraman" sözcüğü mükemmel çıkıyordu. Mia bunu duyunca sevinerek biraz daha gülümsemiş ve parlak yeşil gözlerini babasının o myuhteşem gözleriyle birleştirdi.

Konu: Geri: Ravenclaw Masası Paz Kas. 16, 2008 9:22 am

Kahraman... Birileri için hala birşeyler ifade etmenin ferahlığını kısa da olsa yaşarken yüzüne yapmacık gülümsemelerinden birini takınmıştı büyücü. Genç sayılacak bir yaşta olmasına rağmen, yaşıtlarına göre daha olgun ve bilgili olduğu hartı sayılır bişr derecede belli oluyordu. Daha 1 yaşındayken gelmişti profesörlük teklifi Hogwarts'tan. Ama işleri yada yazışmaların aksaması sayedince hep askıya alınan, ve malikanedeki ofisinde göz dolduran kağıtlar kadar boş bir konu halindeydi. Bu yaşanlar sonrasında anlamıştı daha küçük yaşında omuzlarına verilen sorumluluğu almayarak hata ettiği. Belki İngiltere sınırlarında olsaydı sevdiği kadın ölmemiş olacaktı.

Düşünüyordu. O'nu geri getirmek için söylenecek kelimeler, yakılacak ağıtlar yada edilecek dualar için çok geçti. Her gece gözlerinin önünde canlanan soyut bir rüyadan terle uyandığında, şakaklarında hala yeşil bir ışığın verdiği acıyı hissediyordu genç büyücü. Öldüren lanetin, eşinin genç bedeni üserinde soğuyuşu ve bedenin laneti emmesi. Düşüncelerden çok bir iç acısı, kırgınlık, küskünlük olarak geliyordu bu kulağa. İnsanlara anlatılmayan küçük sırlardan biri. Aslında, aslında bu sırrı hep birileri ile paylaşmak istemişti Stuart geçtikleri altı ay süresince. Ama bunu yapmamıştı. Yaşına göre olgun zihni, olayı öğrenen bedenlerin sadece ona ve ailesine acıma ile bakacağı gerçeğini hep bağırmış, çığlıklar halinde iletmişti kendisine.

Ama herşey gün gelir farklılaşabilirdi. Yeri gelir bedeninizdeki özlem, kasveti yada yenilmişliği öyle bir yener ki, ya kendinizi değiştirir, ya birileri ile herşeyinizi paylaşır, yada kaybedilene kavuşmak için ölürsünüz. Bu bir seçim değildir. Rastgele sıralanmış üç yol sizin varlığınızın gidişatını belirler sadece. Bu yolları bilen nadir insanlardan biri olan Stuart kendisini en acı çektirmeyenine hazırlamak için uğraşıyordu. Bu hangisiydi bilmiyordu ama tek bir sebebi vardı yaşamak için. Şuan karşısında yeşil gözlerini ona dikmiş bakan kızı. Mia. Sevdiği kadının asaletini ve babasının zekasını almış kızı...

Düşünelerinden ani bir irkilme ile soyutlanmış, kızın gözlerine daha bir anlamlı bakmaya çabalamıştı ki, bir daha irkildi ve elini açık olan pencerelerden birine savurup kapanmasını sağladı. Bu Fransa'da öğrendiği Şiromansi tekniklerinden biriydi. Asasız da büyü yapabilen bedeni şimdi birkaç hayret dolu nida ve mırıldanmalara yol açarken büyük salonda, yapmacık bir neşe ile kızının ününde diz çöküp, aynı boy hizasına gelmelerini sağladı.

"Ee? Bu sene çok eğleneceğiz değil mi? Aşırıya kaçmadığı takdirde sen ve arkadaşlarınla mutfaktan birşeyler aşırabiliriz. ya-yada göldeki ördeklere eziyet etmeye ne dersin? Ahah. Bi keresinde arkadaşım Henktor ayaklarını birbirine bağlamıştı. O zamanki müdür Crimson'dan asıllı bir ceza yemiştik. Hogwarts tarihni okuduysan bilirsin, onun cezaları ünlüdür."

Dudaklarını çok konuştuğunu düşünerek kapattı. Belki de rolüne kendini kaptırmıştı ama kızının biraz olsun yüzünün gülmesine karşılık gösteriyordu bunca çabayı.

Konu: Geri: Ravenclaw Masası Paz Kas. 16, 2008 9:38 am

Mia babasının donuk başıklarına bakıyor ve knedine gelmesini istiyordu.Çünkü daha ne kadar bu şekilde devam ederbilirdi bilmiyordu. Babasına hafifce yaklaştı. Ama babası bunu farketmemişti. Mia hemen geri çekildi. Annesini düşündüğüne emindi. Onu özlediğine, onun ölümünden kendisinin suçlu olduğunu düşündüğüne emindi. Ama bu babasının suçu değildi. Babasının bilmediği başka bir şey vardı. Mia çok araştırmış ve orada ki arkadşalarında öğrenmişti. Fransız basını annesininölümünü sadece bir kez gazeteye yazmış ve sonra babasının apar topar korkuyla kaçtığını yayınlamıştı. Mia buna çok sinirlendiği için fransız basınını aramış ve karşısına çıkan adama bir torba laf saymıştı. Adam gülerek karşılık vermiş ve bakanlık yüzünden bunun yapıldığını söylemişti. Aslında bunu söylememiş bunu ima etmişti. Ama Mia hemen anlamıştı. Çok sinirlenmiş ve derin bir araştırmaya girmişti. Araştırmasının sonucunda babasını bakanlığın sattığını öğrenmişti. O pis bulanıklar kesiminin fazla olması yüzünden onları kızdırmamak için babasına yardım eder gözükerek onun tuzağını hazırlamışlardı. Ama o gece orda ölmesi gerken kişi babası olacakken annesi bu tuzağı farketmiş ve babasını kurtarmak için çabvalarken ölkmüştü. Mia bütün bunları öğrendiğinde her zamankinden daha çok bulanıkalrdan nefret etmişti. Onlar Mia'nın ailesine ve yaşamına maal olmuşlardı. Şimdi onların yaşamını alma sırasıda Mia'daydı.

Pencerenin çarpmasıyla Mia yerinden irkildi. Etrafa ne olduğunu anlamak için baktı. Babasına çevrilmiş şaşkın başıklardan babasının asasız büyü yaptığını anladı. Mia böyle büyü yapmayı babasından fransa'da az çok öğrenmişti. Ama çok iyi kullanamıyordu. Babası gibi usta olmaksa neredeyse imkansızdı. Babası gülümsiyerek bir şeyler söyledi. Ama Mia annesini ve olanları düşünmekten onu dinklemedi bile. Babasına artık her eşyi anlatmanın zamanı gelmişti. Onu böyle acı doluyken bile kızına iyi gözükmeye çalışmasını sevmiyordu. Onun beraber acı çekmek her şeyde beraber olmak sityiyordu. Bu yüzden babasının sözleri bittiğinde Mia'nın ağzından "Annema olanları biliyorum baba." sözcükleri boşaldı. Babasına boş gözlerle bakıyor ve salonda artık ondan başka kimseyi görmüyordu.

Konu: Geri: Ravenclaw Masası Paz Kas. 16, 2008 9:50 am

Donuk gözleri artık sadece kızın gözlerine yoğunlaşmıştı. Öyle ki, onun çehresinden başka herşey tünel etkisi ile gelip geçiyordu benliğne karşı. Sadece ufak birkaç sendelemeden sonra kızının kollarını tuttu. Acıyor olmalıydı ama içinde bulunduğu adrenalin ile bilinçsizce yapıyordu bunu.

"Se-sen bunları nereden biliyorsun!"

Yapmacık gülümsemesi artık suratını terk etmişti. Sadece kızının gerçeği nasıl da kendinden daha çabuk ve kolaylıkla kaldırdığına inanamıyordu. Sevdiği kadının ölümünün onu etkilemediği rolünü yaparken, aslında asıl oyuna getirilen kendisi olmuştu. Aslında, kızı, herşeyi bildiği halde babasını biraz daha üzmemek için söylememişti. Zaten acı çektiğini fark etmişti.

"Çabalarım boşunaydı yani ha? Ülkesi tarafından korkak sıfatıyla anılan bir babayı sende kahramanın olarak görmessin sanmıştım kızım. Ama hepsi yanılıyorlar buna emin ol. Ben sadece senin aptal ve aciz hissettiren gözler eşliğinde büyüme diye değiştirmeye çalışıyorum lanet hayatımızı."

Şimdi kızının kollarını bırakmış ve öylece puta benzer bir şekil almıştı. Ne denilebilir, yada ne yapılabilirdi ki bu kadar acınası bir anda? Artık anneleri yoktu. Artık oyun oynamak yerine birbirlerini avutmak vardı. Artık bu acıyı el ele atlatmak gerekliydi. İçerindeki o alıkoyulamaz boşluk baki kalacak olsa da, çaresiz yada zayıflık belirtileri göstermeden annelerinin öcünü almalı, bahsettikleri gibi Lchemisst ailesine acıyan gözler değil, hayret edenler bakmalı,

Konu: Geri: Ravenclaw Masası Paz Kas. 16, 2008 9:59 am

Mia birden korkuyla irkildi. Babası Mia'ı kollarından yakalamış ve kollarını sıkmaya başlamıştı. Mia'nın acı acıyordu. Ama bunu umursamıyordu. O an orda babasının daha fazla canının acıdığının farkındaydı. Kendini sıktı ve babasının kendine gelmesini bekledi. Babası nerden öğrendiğini sormuştu. Adamın ağzından çıkan kelimekler zorlukla ve dayanılmaz bir acıyal çıkıyorlardı. Adam ülkesi tarafından korkak damgası yediğini sanıyordu. Hala buna inanıyor ve kızının üzülmemesi için böyle yaptığını anlatıyordu. Artık ruhsuz bir şekilde duruyordu. Gözleri tıpkı Mia'nın gözleri kadar boş bakıyordu. Elleri titriyor ve Mia'ı tutamıyordu. Miabu titreyen ellerden kurtuldu ve hafifce etrafına bakındı. Babasının esip gürlemesiyle salondan bir kaç kişi onlara bakıyorlardı. Mia bakanlara öyle pis baktı ki herkes hemen geri önüne döndü. Salon eski gürültülü halini aldığında Mia babasına bakarak "Sen korkak değildin. Bunu o lanet oalsı fransız bakanlığıda biliyor. Zaten bütün bu olanlar bu yüzden. Senden onlar korkuyordu baba hala anlamıyor musun?" bir süre sustu sonra hemen devam etti;

"Sen onlar için bir tehditti. O lanet olası bulanık kesimiyle ters düşemezlerdi. Çünkü bulanıklar çok fazlaydı. Bu yüzden bizden korktular baba. O gece onalrın hesabına göre annem değil sen ölmeliydin. Beni duydun mu sen? onlar için tehdit olduğun için sen..." dedi. Artık sesi gitmiş buğazı kurumuştu. Yeşil gözleri hafif yaşlarla dolmuştu. Ama şu anda bütün bu insanların önünde ağlamak yapıcağı en son hataydı. Çünkü zayıflılığının bilimesi yenilmenin başlangıcıydı. Mia bunun olmasına izin vermeyecdekti.

Konu: Geri: Ravenclaw Masası Paz Kas. 16, 2008 10:12 am

Canını acıttığı kızının yüzü buruşmuştu. Bunu görünce hemen irkildi ve biraz önce sıktığı kollarını okşadı. Kızının söylediklerini bir başkasının yada Fransız bakanlığının duymasını o kadar istemesine rağmen bu olmamıştı. Öyle ki, çok iyi bir seherbazını kaybeden Fransız'lar, ülkesinin vatandaşı olan ve ileri gelen Stuart Lchemisst'in kızının hayatını düşünmemişlerdi. Bu saçmalık dolu geçen aylar sadece aile için yeni bir hayatla sonuçlanırken artık onlar gibi düşünenlerin arasındaydılar. Şimdi artık yaşadıklarının öclerini alabilirdiler. Belki bu hırsları, onları yenilmez, ileride, zirvede kılabilirdi.

"Bilmiyorum. Ama ben sadece senin iyiliğin için herşeye göz yumdum. Emin ol benliğimi yitirene kadar onlarla savaşırdım ama annenin kaderini sana da sunacakları gibi bir tehdit mesajı aldığımda seni kendi doğduğum değil, büyüdüğüm topraklara getirmeyi seçtim."

Sözleri kendince büyük ve anlamlıyken bakışları biraz daha normale dönmüştü. Kızının istemsizce okşadığı kollarını şimdi bırakmış ve derin bir nefes almıştı. Rahatlamaktan uzak bir his ile nefesini bırakırken kararlılaşan gözleri tekrar kızınınkilerde netleşti.

"Bana söz vermeni istiyorum. Bana ne olursa olsun öğretilerimden ileriye gitmeyeceksin. O bulanıklara benzemeyeceksin ve annenin öcünü beraber alacağız. Çünkü bir Lchemisst'in yapması gereken budur. Tarih boyunca Lchemisst'lere öğretilen tarih bundan ibarettir. Sen de 15 yaşına bastığında bunları daha rahat anlayacaksın. Ailemizdeki herkes 15 yaşında etkisini bilmediği bir değişime uğrar. Bu Lchemisst ailesinin özelliğidir."

~ RP dondurulmuştur. Lütfen Mia yazana kadar kimse gelmesin. ~

Konu: Geri: Ravenclaw Masası Paz Kas. 16, 2008 10:56 am

Mia babasının ona odaklanan gözlerine sevgiyle baktı. Onu gerçekten çok seviyor ve onla olduğu için... onun kızı olduğu için çok mutluydu. Hayatında en değer verdiği kişi oydu. Artık annesinin intikamını almalılardı. O piz bulanıklardan ve babasının ölüm emrini veren bakanlık müsteşarından. Mia hayatının hepsini harcasada o adamı bulacak ve girdiği delikten çıkaracaktı. Ona annesine olanların ve çektiklerin acıların on kat fazlasını çektirecekti. Hırs ve öfke bürümüş kalbinin hıncını alacaktı. Babasına yapılanları ve annesinin ölümünü ödetecekti. Bunu ne olursa olsun başarakcaktı.

Babası Mia'a sevgiyle baktı. Mia onun bu bakışını çok seviyordu. Hafif çekik gözlerinin ve yemyeşil ışıldayan halinin verdiği bir başka güzellikde buydu. Mia'nın kolunu okşiyarak Her şeyi onun iyiliği için yaptığını söylüyordu. Mia bunu biliyordu. Hayatında her şeyi onun iyiliği için yaptığını biliyordu. Onu a olan duygularını anlatmak çok zor ve enredeyse imkansızdı. Etrafda bu sevginin gücünü hissedebilecek onlar dışında kimse yoktu artık... annesi dışında kimse...

Sarı saçlarını hafifce geriye itti. Yüzüne hafif bir meltem vuruyordu. Mia meltemin her yüzüne değişiyle o lanet gecede pencerenin başında annesini ve babasını nasıl beklediğini düşündü. Ama o gece her zaman ki gibi beraber gelmemişlerdi. Babası aceleyle gelmiş ve Mia'ı kaptığı gibi başka hiç bir şey söylemeden ve hiç bir eşyasını bile almaya tenezzül etmeden evlerini terketmişlerdi. Mia'a yolda annesinin daha sorna geleceğini ağlamaya çalışmayan ama yaşarmış gözleriyle söylüyordu. Mia bunun yalan olduğunu hemen anlamıştı. O tatilin berbat geçeceğini ve bir daha annesini göremeyeceğini daha o andan anlamıştı. Öylede olmuştu zaten. Annesinin ölümünü öğrendiğinde yalnızdı. Babasına yanındayım dememek için kendini tutarken yalnızdı. Babası dışında kismesi yoktu artık onun. Tek bağlandığı babasıydı. Annesine olanlara onun kadar üzülen tek kişi... aralarındaki sevgiyi ve büyük gücü hissedebilen tek kişi... Onu asla kaybetmiyecekti.

Babasına hafifce yaklaşarak yanağına bir öpücük kondurdu ve gülümsiyerek "Söz veriyorum." dedi. Başka bir eşy demeye gerek yoktu. İkisininde o sevigyle parlayan yeşil gözleri asla ayrılmayacaklarını analtıyordu. Ne Mia babasını bırakabilirdi ne babası Mia'ı. Tabiki annesi yani Cathren işte o asla onları bırakamazdı. Onları bırakmamıştı. Her zaman her an onların yanındaydı. Mia her gece o koca parlak yıldızdan annesinin kendisini izlediğini biliyordu. Yazdığı güncesinde onu okuduğunu biliyordu. Tabi ki birde o parlayan büyük güneşde annesinin parlaklığının olduğunu biliyordu.

Rp Out: Lütfen babam Stuart yazmadan kimse yazmasın...

Konu: Geri: Ravenclaw Masası Paz Kas. 16, 2008 11:17 am

"Annenin bunları duymasını isterdim babacığım. Ne mutlu ki, kızı da onun kadar bilinçli ve güzel."

Konuyu biraz değiştirmek istiyordu. Artık ağlamak olmamalıydı. Üzülmek, yada kırılmak çok uzaklarında kalmalıydı Mia ve Stuart'ın. Gözlerini kısıp kızının gözlerine baktığında sadece küçük bir kıvılcım hissetti. En az annesi Cahrine'in gözleri kadar yeşil olan gözler, aynı onun gibi davranıyor ve görünüyordu.

Stuart şimdi biraz daha gülümseyerek devam etti. Neşeli ve mutlu davranmaya çalışmıyor, içindeki burukluk artık kendini terk ediyorken öyle hissediyordu.Gülümseyerek kızına canından bir parçaya sesleniyormuş gibi birşeyler fısıldadı.

"Öyle güzelsin ki. Aynı annen gibi. Biliyor musun onun soyunda Veela'lık vardı. bu sana da geçmiş olmalı. Zaten benim asamdaki Veela çekirdeği annenin büyük annesinden kalma. Sanada büyükannenden kalma bir asa yapmamızı istermisin babacım?"

Gülümsedi. Herşeye inat değişebilen ruh hali ile kızına baktı. Evet. Bunu yapacaktı. Belki çok şey feda edecekti ama bu zamanda 'sağ kol' olarak dile getirilen asaların, yani kızının sağ kolunun annesinden bir parça taşımasını istiyordu. Onu hep yanında taşımasını. Annesinin hep ynaında olmasını.

Konu: Geri: Ravenclaw Masası Paz Kas. 16, 2008 11:43 am

Mia gülümsiyerek kafasını evet anlamında salladı. Ailesinden bir parçayı taşımak harika olacaktı. Hiç yanından ayrılmayacaktı. Hem annesinin hemde büyük annesinin hatırası orada olacaktı. Babası zaten hep yanındaydı. onu çok seviyordu Mia. Hem güzelliğini sadece annesinden almış olamazdı. Babası o kadar yakışıklıydı ki hala yolda yürürken kadınalr dönüp babasına bakıyorlardı. Mia'nın en korktupuyda zaten buydu. Babası başka bir kadına aşık olursa berbat bir şey olurdu. Mia hafifce gülümsiyerek "Annemde güzel ama sende çok yakışıklısın babacım." dedi. Sonra gülümsiyerek saçlarını arkadan topladı. Salon çok kalabalık ve çok sıcaktı. Mia sıcaktan bunalmıştı. Üzerindeki cübbesi sıcağı daha fazla arttırıyordu. Etrafda ki öğrencielre baktı. Yemekleri neredeyse bitmek üzere olan öğrenciler arkalarına yaslanmış muhabbet ediyorlardı. Mia hala çok açtı. Bütün bu konuşmalar arasında yemek yiyememişti. Bu yüzden hemen apzına bir börek attı. Gülümsiyerek babasına baktı ve "Büyücülük hali işte acıkıyor meret." dedi ve karnına hafifce iki kere vurdu. Etrafa neşeyle bakındı ve babasının yanağına bir öpücük kondurdu.

Rp Out: Babam yazmadan kimse yazmasın lütfen...

Konu: Geri: Ravenclaw Masası Salı Kas. 18, 2008 11:06 am

Gülümsedi. Kızının gözleirne bakınca kendini görüyor, ve bu yüzden istemsiz de olsa bülümsüyordu her keresinde genç büyücü. Asa fikrine sevinerek başını sallayan Mia'yı son kez kucaklayıp tekrar doğruldu. Kızın iltifatları Stuart'ın çok hoşuna gitmişti. Herkes onu yakışıklı bulsa da, içinde bitr tutam bile narsistlik olmayan büyücü, buna bir anlam veremez ve hep aksini iddia ederdi. Gözleri sadece CAthrine'i gördüğünden kaynaklanıyordu bu kuşkusuz. Ama son zamanlarda, ister istemez aklına ve fikrine onunla geçirdiği günlerin yanında, yolda yürürken dönüp bakan, laf çarpan cadılar geliyordu. Neydi ondaki özellik yada neydi insanların bu tutumunun kaynağı? Hiçbir sorusuna bu gece cevap veremezken göslerini kapattı ve kararsızlığından sıyrıldı. Doğrulduğu yerde neşe ile bir çeviklik gösterdi ve kızı Mia'ya bir refeans bıraktı övgülerinden dolayı.

"Teşekkürler güzel bayan. Bunları sizden duymak beni mutlu etti."

Muzur bir ifade ile konuştuğu kızının burnuna sahiplenmiş bir tavırla parmağını dokundurdu. Şimdi cadının aç olduğunu fark ettiğinde ağzında kocaman bir börek dilimi vardı. Masadaki bıçağı kızına göstererek gülümsedi ve ardından konuşmaya başladı. Tam dudaklarını aralamıştı ki, kızı karnına vurup açlığı ile ilgili birkaç cümle sarf etti. Aklındakiler uçuşup tekrar gülümsedi Stuart.

"Ahah... Dur bakalım daha yeni yeni alışman gerekiyor büyü yapmaya. Annen gibi haifife alınmayacak bir büyü gücün var. Ayrıca zekana bakılırsa doğru yerdesin ve Ravenclaw yükselmende en az benim kadar pay bırakacak babacığım... Zaten savunduğumuz değerler uğruna ders notlarını yüksek tutmanı söylemiyorum bile. Benim kızım en iyisini yapar."

Mia'ya göz kırptı ve ardından yanağına son bir öpücük daha kondurdu. Kısa süren bir sessizliğin ardından aklına biraz önce söylemeye çabaladığı kelimeler geldi.

"Eh. Şimdi otur ve karnını doyur canım. Yanlış hatırlamıyorsam, benim bu seneki Kara Büyü profesörün Christina ile konuşmam gerekiyor. Bir toplantı istemiş."

Kızın kulağına eğilip birkaç kelime fısıldamaya çalışıyordu. Etrafına bakındı. Kimsenin olmadığını fark edince dudaklarını araladı.

"O'na dikkat et. Chris oldukça zeki ve farklı bir profesördür. Ders işleme yöntemini seveceksin."

Tekrar doğrulmuştu. Artık rahatsız eder biçimde tüm gözler Stuart'a dönmüşken, daha ilk günden kızına ayrıcalık yaptığını sanmalarını istemezdi. Biraz bozulmuş bir şekilde boğazını temizledi. Kızına tekrar göz kırpıp profesör masasına doğru ilerledi. Ciddi bir tavır ile Chris'in kulağına birşeyler söyledi. Cevabını aldıktan sonra ise, en az Mia kadar aç olan karnını doyurmak için tabağına özensizce birkaç dilim jambon ve tavuk kanadı koydu. Evcinlerinden biri bardağını balkabağı suyu ile doldururken, ona gereksiz bir haşereymiş gibi baktı. Kendince mırıldanırken, çatal ve bıçağını bir kenara bırakıp ağzını sildi. Oldukça kibar bir imaj yaratarak öğrencilerin dikkatini çekmeye çalışmıyordu. Sıradan bir profesör sanılması, derslerinde karşılaşacakları olayları daha ilginç yansıtmalarını sağlardı kuşkusuz.

» Profesörler Masası
» Gryffindor Masası
» Hufflepuff Masası
» Slytherin Masası