Güzel Bir Günün Ortası

Konu: Güzel Bir Günün Ortası Çarş. Kas. 19, 2008 2:43 pm

Tarih ~ Okulun Açılmasından Sonraki Günün Öğleden Sonrası
Mevsim ~ Sonbahar
Hava Durumu ~ Hafif Rüzgârlı Ve Oldukça Sıcak

+ Anlaşmalı +

Konu: Geri: Güzel Bir Günün Ortası Çarş. Kas. 19, 2008 2:44 pm

Uzun, dar bir köprünün üzerinde ayakta kalmak için, ona yakın bir kazığa tutundu. Durmadan sallanan yerin yıkılmamasını dileyerek gözlerinden inen yaşların hesabını kimin vereceğini veya neyin vereceğini düşünüyordu. Sadece ağır adımlarla yürümeye çalışmak zorundaydı belki de. Bir yandan topallıyor bir yandan da derin derin nefes alıyordu.. Köprüye iyice yaklaşmıştı, gözlerinin mavi rengi giderek koyulaşması bile yerdeki ateşin ışığını bastıramıyordu. Bir adım attığında tahta, eskimiş köprü şiddetle sallanmaya başladı. Hemen ipine tutunarak ağır ağır yürümeye devam etti. Korkuyordu, düşmekten… O sıcaktan sağ çıkmak bir mucize olurdu herhalde. Büyük bir yanar dağın ortasında bir yerlerdeydi, durmadan terliyor gözlerini gökyüzüne dikmiş, hiçbir şekilde yere bakmıyordu. Ani bir hızlanmanın sonunda karşı tarafa birkaç adım kalmışken sağ taraftan aşağıya doğru düşmeye başlamıştı. Öyle hızlı düşmüştü ki tutunamamıştı bile. Gözlerini kapatmış ölümün onu saniyeler içinde almasını bekliyordu. Her zaman aşık olma hevesiyle yanıp tutuşan bu yürek şimdi sadece korku duygusunu salıyordu, ama ilginç bir şey olmuştu; Uzun, sivri pençeler cüppesine geçmişti.

Acı içinde bağırırken büyük, tüylü kuş onu karşı tarafa götürmüştü ve yüksekten kayaya atmıştı. Biraz önce ki korkunun bir benzerini yaşıyordu yine.Korku içinde gözlerinin büyüdüğünü fark edebiliyordu, soluksuz ve susuz kalmıştı, ama sonunda yere inmişti ve o anda gözlerini açtığında acıdan çok daha farklı bir şey hissediyordu… Tarif edemeyeceği bir şey... Yatağından fırlamıştı. Derin derin nefes alıp veriyordu, ter içinde karşı duvara bakıyordu, gözlerini ovuşturarak etrafına baktı. Birkaç kız öğrenci vardı ona garip garip bakıyordu. Buna aldırmadan kırmızı renkli cüppesini çekiştirerek ayağa kalktı. Asasını kontrol etti ve ağır adımlarla ortak salondan çıktı. Okula başlayalı daha bir gün olmuştu. Derslerin başlamamış olması onun için iyi bir şeydi. En azından biraz daha zaman kazanıp boş boş gezebiliyordu.

Aklına birkaç dakika önce gördüğü gerçeğe çok yakın rüya geldi. Düşünmeden edemiyordu, neden böyle bir şey görmüştü acaba? Belki aile korkusu. Bütün ailesinin Slytherin’de olduğunu düşündüğünde üzerine daha büyük bir titreme geliyordu. Derin bir nefes alarak hızlı adımlarla göl kenarına geldi. Geniş ve kuru taşın üzerine oturdu. Eteğin düzeltti ve cebinde ki asasını kontrol etti tekrar. Onu aldığından beri kaybetme korkusuyla yaşıyordu resmen. Sanki biri alacaktı elinden.. İlerden birinin geldiğini görebiliyordu. Güneşin gözüne çarpmasının sonucunda karşıdan gelenin yüzü tam belli olmuyordu. Elini güneşin olduğu yere koydu ve kimin geldiğini görmek için tatlı gülümsemesini takınarak boynunda ki –her zaman görmek mümkün fotoğraf makinesini düzeltti.

‘’-Merhaba!’’

Konu: Geri: Güzel Bir Günün Ortası Perş. Kas. 20, 2008 9:28 am

Sabah kalkmak Eva için yine zor olmuştu. Tatil boyunca dilediğince uyuyan Eva buraya geldiğinde zaten epeyce zorlanacağını düşünüyordu; ancak böylesine yorgun uyanmayı hiç beklemiyordu. Uykusunu açacak en güzel şeyin göl kenarında yapacağı küçük bir gezinti olacağını konusunda karar verdi. Yatağının ucundaki sandıktan kıyafetlerini aldı ve tembelce giyindikten sonra kızlar yatakhanesinden koşar adım salona indi. Öğrenciler çoktan uyanmış, tanışanlar muhabbetlerini koyulaştırmış, birbirini tanımayanlar ise yeni yeni insanlarla tanışıyorlardı. Kimisi ise bir köşede ellerindeki kocaman kitaplara gömülmüşlerdi. Eva ilk günden kitap okumayı hiç düşünmemişti, zaten şu anda onda kitap okuyacak kafa da yoktu. Bu yüzden bir an önce kendini bahçeye atmak istiyordu.
Koridorda birkaç aşağılayıcı Slytherin bakışına maruz kaldıktan sonra bahçeye çıktı. Sonbahar olmasına rağmen çimlerin çoğunluğu yeşilliğini koruyordu. En azından Eva onların yeşilliklerini koruduklarını görmek istiyordu. Güneşe doğru gerindikten sonra çevresini izleyerek göl kenarına ilerledi.
Her tarafta kümelenmiş öğrenciler birbirlerine heyecanlı heyecanlı bir şeyler anlatıyorlardı. Eva onların büyük sınıflar olduğunu düşündü. O tarafa doğru bakarken içlerinden iri yarı esmer bir çocuk Eva’ya doğru ezercesine baktı. Eva bu seferki bakışa fena bozulmuştu. Kibirli insanlardan nefret ederdi ve görünüşe bakılırsa nefret edeceği insan sayısı gün geçtikçe artacaktı. Bu türlü bakışlara aldırmamaya karar verip yoluna devam etti.
Uykusu iyice açılmıştı ve birileriyle konuşmak istiyordu. Koskoca okulda yalnız kalmak istemezdi. Buna birkaç saat dayanabilirdi ama daha fazla yalnızlık onun moralini fena halde bozardı. Çevresine şöyle bir bakındıktan sonra göl kenarında kuru ve büyük bir taşa oturmuş Gryffindorlu bir kız gördü ve yanına gitti.
Kız gözlerini kısarak Eva’ya baktı ve “Merhaba!” dedi.
Eva kızın gözlerinin kısmasının sebebinin güneş olduğunu anlayınca taşın dibindeki ağacın gölgesine geçti.
“Sana da merhaba. Konuşacak birilerini arıyordum ben de. Seni burada yalnız otururken görünce canım buraya gelmek istedi. Sanırım hala bu okula alışamadım.”

Konu: Geri: Güzel Bir Günün Ortası Perş. Kas. 20, 2008 12:58 pm

Rüzgarın, sırtından dökülen saçlarına çarpmasıyla saç köklerine gelen sıcaklığı hissetmemek imkansızdı. Ön tarafında ki saçları gözüne geliyordu, bundan hiç rahatsız olmadan etrafa gülücükler saçmaya devam etti. Güneşin önünde duran kişi şimdi ağacın gölgesine geçmişti. Şimdi onu rahatça görebiliyordu. Gryffindor’lu bir kızdı. Aynı binada olmaların hafiften sevinmişti. Gözlerinde ki masumiyet ifadesi hiç değişmeden kızın gözlerine dikti, muhteşem mavi gözlerini. Kızıla kaçan kahverengi saçları hala uçuşmaya devam ediyordu. Ama yüksek sıcaklık nedeniyle bundan pek bir şey anlaşılmıyordu. Sıcaklara alışmıştı aslında Fransa’da da havanın sıcak olduğu zamanlar böyle oluyordu, hiçbir şeyin tadı çıkmıyordu. Evlerinde yazları havuzdan hiç çıkmazdı. Aklına bir den o, anısı gelmişti. Kızın konuşmaya başlamasından sonra bütün dikkatini ona vermişti. Birisi konuşurken başka bir şeyle ilgilenmek istemiyordu, konuşana büyük bir saygısızlık yapmış gibi görüyordu. Kız, konuşmasını bitirdiğinde Pierretta, hafiften yüzünde ki tebessümü arttırır gibi oldu. ‘’-Evet, konuşmak. Neden olmasın.’’ Dedi biraz duraksadı. Konuşmak istiyor muydu gerçekten? Hayatında ki onca değişiklikten sonra. Ailesinin her şeyine zıt düşmesi.. Binasından memnun olduğu halde ailesinin hiçbir bireyi bununla gurur duymuyordu. Onlar, buna karşı çıksa bile Pierretta, binası için her şeyi yapmaya hazır. Ama gerçekten bu binaya mı aitti? Kafasında ki soruların hepsini bir kenara bırakıp hayattan kopmak istiyordu. Bütün bağlarını koparıp uzayın derinliklerinde kaybolmak.. Nefessiz kalmak, boğulmak. Tek istediği buydu. Belki o zaman bütün bunları yaşamamış olurdu. Kim bilir belki çekip gitse ailesinin umurunda bile olmazdı. ‘’-Sanırım bende alışamadım. Ama insan göle baktığında her şeyi unutmak istiyor..’’ dedi saçlarının ucuyla oynamaya başlayarak

Konu: Geri: Güzel Bir Günün Ortası C.tesi Kas. 22, 2008 1:29 am

“Dibi gözükmediği içindir belki de.” Dedi gülümseyerek. “Kafandaki sıkıntıları alıp götürdüğünü sanırsın ama onlar hiçbir yere gitmez, hep göldedir ve sen mutlu bir anında öle bakarsan sıkıntıların yine seni bulur. Bu yüzden sıkıntılarını gölle paylaşmak yerine başka şeylerle paylaşmalısın.”

Eva daha önce tanımadığı biriyle bu kadar rahat konuşabildiğine şaşırmıştı açıkçası. Genelde birileri anlatır ve o dinlerdi karşılığında bir şey söylemezdi. İyi bir dinleyiciydi Eva, arkadaşları mutsuz oldukları zaman on koşarlar akıllarından geçirdiklerini ona anlatılardı; ancak Eva bir şey söylemezdi onlara. Düşüncelerinin onları kırabileceğini düşünürdü, şimdi anlıyordu istediği şeyi karşısındakini kırmadan da söyleyebileceğini.

Biraz sessizlik oldu. Bu sessizlik esnasında Eva kızın derdinin ne olabileceğini düşündü. Muhtemelen ailesini özlemiştir diyordu. Sonra gözü kızın asasını sıkı sıkı tutan eline kaydı. Eva’nın asalara aşırı derecede ilgisi vardı. Asayı incelemeyi bırakıp kızın niçin sayı böylesine sıkı tuttuğunu düşünmeye başladı. Herhalde ailesiyle ilgili bir şey diye geçirdi içinden.

Sessizlik gitgide artmaya başlayınca eteğinin ucuyla oynamaya başladı çünkü konuşacak bir şeyler bulamıyordu. Bu sırada kendini tanıtmadığını fark etti ve tabi kızın adını da bilmediğini.

“Eee… Bu arada benim adım Evangeline. Ama genelde Eva derler bana. Bir tek babaannem Evangeline diye uzatır ismimi…Evangeline” dedi çatlak bir sesle babaannesinin sesini taklit ederek. Boğazını zorlamış olsa gerek birden öksürdü; ancak uzun sürmedi. Birkaç öksürükten sonra dindi ve gülmeye başladı.[/color]